Message in a Bottle

By Food for thought1 Comment on Message in a Bottle
Message in a Bottle

E kujt do tja merrte mendja se festat e nëntorit që mezi po i prisnim do të ktheheshin në një ankth?!

Secili prej nesh kishte bërë plane për të pushuar, udhëtuar, takuar të afërmit, reflektuar për jetën, etj.

Edhe ata persona qĂ« sot janĂ« nĂ« çadra apo edhe nĂ« kampe, nĂ« rutinĂ«n e sĂ« pĂ«rditshmes dhe me dĂ«shirĂ«n e vijimĂ«sisĂ«, kishin bĂ«rĂ« plane edhe pĂ«r mĂ«ngjesin e datĂ«s 26 nĂ«ntor. Plane tĂ« mbetura pĂ«rgjysmĂ«…

Këto ditë që duket sikur nuk do të mbaronin na bën të kthejmë kokën pas.

Isha mësuar, që në fëmijëri të bëja valixhen gati për të shkuar me pushime në Durrës, mezi i prisja ato tre muajt e verës çdo vit. Durrësi i viteve ’90 në vijën e parë bregdetare nuk numëronte asnjë ndërtesë gjatë asaj kohe, ndjeje aromat e pishave, rërë mjaftueshëm, vend me bollëk për të vendosur çadrën ku të donte qejfi.

Por nĂ« vetĂ«m pak vite ai qytet u mbi popullua. Njeriu nga natyra Ă«shtĂ« i pangopur dhe shumĂ« “shkatĂ«rrues”. Leksioni i parĂ« qĂ« ju mĂ«sojmĂ« studentĂ«ve nĂ« hyrje nĂ« ekonomi Ă«shtĂ« “si tĂ« plotĂ«sojmĂ« nevojat e pakufizuara, pĂ«rballĂ« burimeve tĂ« kufizuara”.   

Gjatë kësaj kohe kam qenë duke lexuar një libër shumë interesant “Sapiens” i cili më ka bërë të reflektojë shumë mbi sjelljet e sapienzve (njerëzve të sotëm modern). Që pas shpikjes më të madhe të njeriut, që është zjarri, njerëzit se kanë ndjekur gjithmonë ligjin e luftës “përça dhe sundo”. Zjarri e bëri njërin të ngjitej sipër në hierarkinë e zinxhirit të ushqimit, por pasiguria për ta mbajtur si vend vazhdon ta ndjek nga pas duke i nxitur sjelljen e të shkatërruarit të atyre që i shikon si konkurrentë.

E tregova kĂ«tĂ« si paralelizĂ«m  pĂ«r tĂ« kuptuar shkatĂ«rrimin qĂ« i Ă«shtĂ« bĂ«rĂ« bregdetit tĂ« DurrĂ«sit qĂ« nga ndĂ«rtimet e para tĂ« viteve 2000. NĂ« pak vite vija e parĂ« bregdetare nĂ« zonĂ«n e plazhit u mbi popullua nga pallate tĂ« larta, hotele luksoze, kafene deri nĂ« det. Dukej sikur kishte njĂ« garĂ« tĂ« fshehtĂ« ndĂ«rmjet sipĂ«rmarrĂ«sve kush tĂ« ndĂ«rtonte sa mĂ« afĂ«r detit me qĂ«llimin qĂ« tĂ« kishte sa mĂ« shumĂ« turiste.  Nuk ngeli pish nĂ« kĂ«mbĂ« nĂ« bregdet, toka nxirrte ujĂ« tĂ«  kuq nga rrĂ«njat e pishave gjatĂ« kohĂ«s qĂ« u ndĂ«rtua nĂ« atĂ« zonĂ«.

Do më mbeten gjatë në kujtesë imazhi që gjithmonë kam pasur për Durrësin “shumë rërë, shumë njerëz, shumë pisha, pak ndërtesa, shumë turistë dhe çadra prej druri të sajuara dhe me distancë nga njëra-tjetra dhe treni i orës 7 pa 5”. Në këtë qytet krijova kujtimet e fëmijërisë. I mbaj mend shëtitjet e mëngjesit herët duke numëruar anijet që ankoronin në bregdet duke i ndjekur me sy secilën prej tyre derisa largoheshin në horizont.

Por këto ditë, e pash këtë qytet përtokë. Sikur lëngonte nga dhimbja. Qyteti për herë të parë, fiku dritat nga dhimbja. Të vetmit persona që frekuentonin portin ishin forcat detare.

Qyteti për një javë i munguan fëmijët që mblidhnin guaska, të rinjtë që vraponin në bregdet në orët e para të mëngjesit, peshkarexhat që edhe në temperatura të ulta zgjidhnin të ishin për peshkim në mes të detin.. për një javë rresht në këtë qytet mungoi jeta.

Në shëtitjen e ditës së enjte, për të parë sesi ishte situata dallohej lehtë largimi i detit nga bregu dhe ngritja e nivelit të rërës në rreshtin e parë.

Shikoja pallate të “gjymtuara”, hotele bosh, kafene pa njerëz ose me pak njerëz të cilët kishin zgjedhur kafen si “vend më të sigurt në ato ditë”. Ishte shëtitja më e trishtë që kam bërë ndonjë herë në atë bregdet, ndërkohë që pas shpine dëgjoja tokën që kërciste dhe rëra që kishte krijuar vija të çrregullta.

Me shpresĂ«n se qyteti do ti ngrejĂ« spirancat shumĂ« shpejt pĂ«r tĂ« rinisur jetĂ«n…

blerinahoxhadurresmesazhshqiperitermer

One Reply to “Message in a Bottle”

  1. Pingback: TĂ«rmeti, virusi dhe turistĂ«t e munguar… – Bloconomy.al

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *